BZN (Blog zonder naam)

Het onderwerp voor een blog komt soms zomaar in me op, soms ben ik er naar op zoek.

Deze keer kwam het spontaan in me op, maar tegelijkertijd dacht ik: nee….. Een blog schrijven over wat er in mij omgaat en hoe ik me voel? Nee, daar moet ik een ander niet mee belasten……dat doe ik niet.
Toch ben ik aan het schrijven gegaan, al was het maar om alle gedachten, gevoelens en emoties die door mijn hoofd en lijf vliegen van me af te schrijven.

Iets meer dan drie weken geleden is mijn vader overleden. Hij was al enkele jaren ziek en dat hij geen jaren meer zou leven was bekend. Je kan je daar echter met geen mogelijkheid op voorbereiden, dus ook al wisten we het, je kan er niets mee en ik stopte het dan ook weer weg. Het stond dan verder van me af en was dan goed te “handelen” en ik hoefde niet aan te geven hoe ik me voelde.
Sinds begin mei ging het slechter. De behandeling sloeg niet meer aan en de angst dat 2016 wellicht zijn laatste jaar zou worden, werd reëel. Het ging zelfs zo slecht dat we gingen denken in “weken” in plaats van “maanden”.
Na een bijzondere zaterdag in mei waarin we heel fijn met elkaar gesproken hebben, open en eerlijk, met een lach en een traan, in de wetenschap dat het niet lang meer zou duren, is mijn vader de dinsdag erop overleden.

3 weken verder: Hoe voel ik me nu?

Het verdriet kan in golven over me heen komen op de meest onverwachte momenten. Ik kan me hier niet tegen wapenen en ik wil dat eigenlijk ook niet. Ik laat het over me heen komen en de mensen om me heen, steunen, troosten en helpen me, waardoor het hevige verdriet enigszins verzacht en ik met een weemoedige glimlach aan mijn vader kan denken. En ik weet dat de tijd tussen de golven langer zal worden…..

Het is voor mij niet vanzelfsprekend mijn gevoel te tonen en te zeggen wat iets met me doet. Vanuit mijn vroege jeugd was ik ervan overtuigd dat ik de steunpilaar voor anderen moest zijn. Als anderen verdriet hebben, een moeilijke tijd hebben, moet ik de steunpilaar zijn en ondersteunen. Mijn eigen gevoelens en emoties moet ik niet laten zien, want dan kan ik die steunpilaar niet meer zijn….hoe belemmerend kan een overtuiging zijn! Hoe vaak heb ik mijn gevoel en verdriet bij mezelf gehouden en hoeveel troost heb ik mezelf ontnomen…..

De laatste jaren heb ik, door de opleidingen coaching en teamcoaching, steeds meer geleerd over mijzelf, heb ik mijzelf kunnen ontwikkelen en heb ik kunnen groeien. Het kijken in de spiegel is niet altijd even leuk, maar was nodig om te kunnen groeien en heeft me ook veel gebracht. Ik kan nu mijn belemmerende overtuiging af en toe loslaten en ben in staat om steeds meer aan te geven hoe ik me voel en te laten zien wat iets met me doet. En hoe moeilijk en verdrietig dit soms ook is, het geeft meer rust in mijn hoofd. En het gevolg hiervan is dat ik – in tegenstelling tot ik aan het begin heb geschreven – toch dit blog schrijf en mijn gevoel deel met jullie. Dank voor het lezen….

Juni 2016